طعمِ حماسه

""در مورد من، حماسه، بیش از تغزل یا مرثیه، متاثرم می سازد. گاه(حال که در اینجا تنها هستیم و شاهدی وجود ندارد می توانم اعتراف کنم)، گاه با خواندن متنی گریسته ام و این متن هرگز رقت انگیز، مرثیه گون یا احساساتی نبوده، بلکه همواره با حماسه گریسته ام..... نمی دانم آیا تا کنون حماسه ی "گرتیر" را برایتان نقل کرده ام یا نه؟ مردی در منزلش بر فراز تپه است. صدایی می شنود که او را بر می خواند، اما صدا چنان ضعیف است که به آن توجهی نمی کند. صدا بلندتر می شود، مرد از خانه خارج شده، با دلخوری متوجه بارش نم نم باران می شود. در همین لحظه دشمن_که او را صدا می زده و در کنج خانه نهان شده بوده_ به او حمله ور شده و او را زیر ضربه می گیرد. مردِ کتک خورده که گویی به سلاح های سرد علاقه مند بوده،در حال مرگ این کلمات را بر زبان می راند:«آه! اینک تیغه های سلاح پهن تر شده اند!". متوجه می شویم که مرد بسیار با شهامتی ست چون مرگ را از یاد برده، به جای بر زبان راندن کلامی رقت انگیز، تنها به این نکته ی جزئی توجه دارد که تیغه های{سلاح های} امروزه پهن تر شده اند. تیغه ای آنچنان عریض که او را به هلاکت می رساند... . و من نخستین بار که این داستان را خواندم به گریه افتادم. اکنون اما از بس تکرارش کرده ام، تنها چشمم مرطوب می شود.""

(از کتاب گمان کردن، رویا دیدن و نوشتن؛ سی گفتگو با بورخس).

..........................................

بشنوید، اجرای "جان ویلیامز" را از "آرانخوئز، عشقِ من".

Aranjuez