ساعت 11شب؛ ماندن روی دستِ دنیا

احساس می کنم روی دستِ دنیا مانده ام. یا شاید فقط روی دستِ خودم مانده ام و خبر ندارم. انگار روی دستِ دنیا مانده ام و حتی نمی تواند مرا عُق بزند؛ اگر بخواهد. مثلِ کلمه ای هستم، که از دهان یک نفر خارج شده و هیچ کاریش نمی شود کرد. نه با آب. نه با خاک و نه با باد و نه با آتش، نمی شود خفه اش کرد. می شود از اینجا پرتش کرد آن طرف تر، اما هنوز روی دستِ دنیا مانده. شاید یک کلمه ی ناتمام. یک کلمه که باید یک جمله بشود. نمی دانم. هر چه هست، روی دستِ دنیا و خودم مانده ام. چند دقیقه پیش، شروع به نوشتن یک طرح کردم. اما رهایش کردم. احتمالا تنها کاری که باید کرد همین است که این کلمه ها را جمله کنم. جمله ها را قصه. و قصه را به خورد خودم بدهم. بعد هم شما یا خواننده ها ی دیگر. عجالتا همین را می دانم که هیچ کاریش نمی شود کرد؛ اینکه این موقعِ شب احساس کنی روی دستِ دنیا مانده ای.

................................................................

Sleep-Dealer-Away

پیشنهاد می کنم گوش کنید.