چند دقیقه ست یه بارون ریز شروع کرده باریدن و "چریک چریک" صدا می کنه. یه جورِ قشنگی "چریک چریک" میکنه که آدمو ساکت و خیره می کنه. چرا تهِ همه ی چیزای قشنگ، یه اندوه سر و کله ش سبز میشه؟ مثلِ موقعی که به صدای "تریک تریک- تق تق" صدای آتیش گوش میدم. بعدِ هر دوتاش، میرم تو خودم. به قولِ کافکا، ""کاش می شد آدم اندوه رااز پنجره بیرون بیندازد""