لَمس

 

صورتم را می آورم نزدیک زمین و گوش می خوابانم. می خواهم صدایش را بشنوم. صدایش را نمی شناسم. می شناسم؟ باید گوش بخوابانم. پس این همه هندسه و فیزیکِ انباشته به چه کار بشر آمده؟ چهار دست و پا می شوم. صدای سگ در می آورم. زوزه می کشم. زمین را بو می کشم. گوش می خوابانم. سرم را درون زمین فرو می کنم. چیزهای قدیمی را نمی شنوم جز باران. صدای بارن هنوز می آید. صدای باد هم. در آب غرق می شوم. درون زمین می خوابم. نه فرو می شوم. زمین در آغوشم می گیرد. می پوسم. می روم در تنِ خاک. پس و پیش می شوم. له می شوم. می گذارم خاک، سلول های تنم را یکسره بگیرد. می خواهم صدایش را بشنوم. باهاش حرف بزنم. بعد اشک ها تمام می شوند. خشک می شوم. با دست های یک کودک جا به جا می شوم. بالا می آیم. روی یک پشتِ بامِ گلی. کاهگل. با باد از پشتِ بام کنده می شوم. زمین، نزدیک می شود. نه زمین نیست. سیمان است. بوی سیمان را می شنوم. صدا ندارد. سرد است. سخت. خیلی سخت از میان سنگینی سیمان بالا می روم. دست می گیرم و از این دیوار به آن یکی می روم. نورِ خیره ی کننده ی یک لامپِ گیجم می کند. تنگستن لامپ می سوزد. صدای سوختن اش می آید. صدای آتش را می شنوم. می شناسم اش. به زمین نگاه می کنم. صدایش را نمی شنوم. صدایش را نمی شناسم. از شیشه ی لامپ رد می شوم. تنگستن لامپ را در آغوش می گیرم. می بوسم اش. داغِ داغ. می سوزم. می پوسم. دستِ یک کودک، لامپ را با سنگ می شکند. به سنگ پاره در دستی کودک نگاه می کنم. باد می بردم. در آغوشم می گیرد و می برد. دست می کشد روی موهایم. روی پوستِ سرم. غبار می شوم روی زمین می غلتم. باران بند آمده. خاک خشک است. با ریگ های روان می روم. دست در دستِ زمین. صدای زمین را می شنوم. حالا می شنوم. صدای رفتنِ ریگ روی زمین. صدای خرد شدنِ سنگ. صدای رفتن خاک با باد. صدای مادرزمین را می شنوم.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

عنوان: نام آهنگی ساخته ی مصباحِ قمصری.

عکس نتی ست.